De diarree van het zuiden is slechts een excuus...
Door: Eva
Blijf op de hoogte en volg Eva
29 November 2006 | Oeganda, Mbarara
Gisteren in mijn ijver tijdens het lezen over malnutritie geheel onverwacht gestoten op een spraakmakende tekst in het Oxford Handbook of Medical Specialities (meestal vind je in dat handboekje alleen puur medische dinges). 'k Was zo verwonderd over de inhoud dat ik de tekst heb proberen te vertalen (dat was geleden van in 't middelbaar en dat kan je merken... niet dat ik vroeger beter was of zo ;-) Beschouw het als mijn persoonlijk inleiding op de stage pediatrie. Na het lezen ervan heb je wel meer zin om terug in je bed te kruipen dan om naar de stage te gaan (het zogenaamde dweilen-met-de-kraan-open-gevoel overvalt ons hier wel meer).
Zij die zich nu al mateloos ergeren aan vertalingen (van mijn vertaling zal je alleszins niet vrolijker worden) raad ik aan meteen naar reins blog te surfen, reinvanginckel.waarbenjij.nu. Daar vind je de originele tekst terug.
De diarree van het zuiden is slechts een excuus voor de amnesie van het noorden.
Terwijl je dit leest voltrekken zich twee gebeurtenissen. In het noordelijk halfrond wordt een kind geboren met een zilveren lepel in de mond, zijn toekomst verzekerd door couveuzes, beademingsaparatuur, rijkdom en gezinsplanning. Recht tegenover deze, vindt een andere geboorte plaats in het zuidelijk halfrond, alwaar het zilver voor de zilveren lepel werd ontgonnen. Dit kind moet (volgens ons stereotype) "wachten op zijn toekomst zoals een lamgeraakt paard, om in de goot te liggen sterven zonder naam" (in het engels rijmt dat dus). We gaan er van uit dat deze sterfte te wijten is aan diarree, een ziekte die we allemaal (de een al wat meer dan de andere) trachten onder controle te krijgen. En we zijn allemaal opgelucht dat we deze sterfte kunnen toeschrijven aan niet humane oorzaken.
Bovenstaand model van onze onvolmaakte wereld vraagt verificatie (moeilijk te vertalen zin) en dit omwille van twee redenen:
De eerste is gemakkelijk te begrijpen. De diarree was de wijze van overlijden; niet de doodsoorzaak, dat was armoede.
De andere is onmogelijk te begrijpen. We hebben hem niet gewoon laten sterven, we hadden graag dat hij stierf, eigenlijk hebben we hem vermoord: in sommige gevallen, letterlijk.
Volg deze goedonderbouwde gedachtenloop: Er waren teveel dakloze kinderen in mijn achtertuin → dit bedreigt gezondheid en hygiene → hoe moet ik daar mee omgaan? → andere bedreigingen voor gezondheid en hygiene zijn ongedierte → straatkinderen zijn een soort ongedierte → ongedierte moet uitgeroeid worden → laten we het ongedierte afschieten → het strafbaar afschieten van kinderen - zoals in Rio de Janeiro in 1994 en Sao Paulo in 2004. Ten tijde van het eerste geval, toen op de lokale radio te horen was "I killed you because you had no future", werden de moorden goedgekeurd door de meeste "gewone deftige mensen".
Het doel van deze tekst is te illustreren dat als we iets voor kinderen willen doen dat niet gewoon betekent 'iets' doen tegen de grote schuldigen, zoals diarree. En het heeft ook geen zin om gewoon de armoede aan te pakken. Er schuilt immers een donkere kant in ons menselijk hart, een kant die aangesproken moet worden vooraleer puur statistische of biologische interventies een kans tot slagen hebben. Er is maar 1 manier om de menselijke natuur (de mens in zijn doen en laten) te beinvloeden en dat is door dialoog. Dat betekent dus dat de behandeling voor diarree de dialoog is.
Zijde nog mee?
Niet dat ik er van uitga dat jullie/wij geen inzicht hebben in de problemen van het zuiden of dat ik er iemand persoonlijk en rechtstreeks verantwoordelijk voor acht (we zijn allemaal even schuldig), maar 't zet de anekdotes uit vorige berichten op deze blog wel ns in perspectief... als je even de moeite doet om erover na te denken. Hetgeen we hier meemaken in deze wereld is natuurlijk niet het gevolg van laksheid of achterlijkheid van het volk hier, net als het leven dat we in Belgie leiden niet onze eigen verdienste is. Gewoon stom toeval dat we daar geboren zijn en niet hier.
En in plaats van dat ik nogns jullie maaginhoud doe opwellen door talloze verhalen van rauwe miserie aan te halen ben ik bij deze aan het moraliseren dat het niet meer schoon is. Wat scheelt er toch met mij he? ;-) Nu, gelukkig voor jullie ben ik te weinig belezen om eindeloos door te filosoferen over dit onderwerp (wat zijn oorzaken, wat zijn gevolgen, zijn er oplossingen?). 'k Ga nog wa in de leer moeten gaan bij dirk peisek... die stopt echt maar niet, eens hij eraan begint ;-)
Om alles ns wat lichter te maken beloof ik in een volgend berichtje een beschrijving te geven van oegandese aerobic. Een mens houdt daar stramme spieren op na... je zou ons hier eens van de trappen moeten zien komen, broeha!
PS: nog foto's op www.flickr.com/photos/eva_dewaele
Zij die zich nu al mateloos ergeren aan vertalingen (van mijn vertaling zal je alleszins niet vrolijker worden) raad ik aan meteen naar reins blog te surfen, reinvanginckel.waarbenjij.nu. Daar vind je de originele tekst terug.
De diarree van het zuiden is slechts een excuus voor de amnesie van het noorden.
Terwijl je dit leest voltrekken zich twee gebeurtenissen. In het noordelijk halfrond wordt een kind geboren met een zilveren lepel in de mond, zijn toekomst verzekerd door couveuzes, beademingsaparatuur, rijkdom en gezinsplanning. Recht tegenover deze, vindt een andere geboorte plaats in het zuidelijk halfrond, alwaar het zilver voor de zilveren lepel werd ontgonnen. Dit kind moet (volgens ons stereotype) "wachten op zijn toekomst zoals een lamgeraakt paard, om in de goot te liggen sterven zonder naam" (in het engels rijmt dat dus). We gaan er van uit dat deze sterfte te wijten is aan diarree, een ziekte die we allemaal (de een al wat meer dan de andere) trachten onder controle te krijgen. En we zijn allemaal opgelucht dat we deze sterfte kunnen toeschrijven aan niet humane oorzaken.
Bovenstaand model van onze onvolmaakte wereld vraagt verificatie (moeilijk te vertalen zin) en dit omwille van twee redenen:
De eerste is gemakkelijk te begrijpen. De diarree was de wijze van overlijden; niet de doodsoorzaak, dat was armoede.
De andere is onmogelijk te begrijpen. We hebben hem niet gewoon laten sterven, we hadden graag dat hij stierf, eigenlijk hebben we hem vermoord: in sommige gevallen, letterlijk.
Volg deze goedonderbouwde gedachtenloop: Er waren teveel dakloze kinderen in mijn achtertuin → dit bedreigt gezondheid en hygiene → hoe moet ik daar mee omgaan? → andere bedreigingen voor gezondheid en hygiene zijn ongedierte → straatkinderen zijn een soort ongedierte → ongedierte moet uitgeroeid worden → laten we het ongedierte afschieten → het strafbaar afschieten van kinderen - zoals in Rio de Janeiro in 1994 en Sao Paulo in 2004. Ten tijde van het eerste geval, toen op de lokale radio te horen was "I killed you because you had no future", werden de moorden goedgekeurd door de meeste "gewone deftige mensen".
Het doel van deze tekst is te illustreren dat als we iets voor kinderen willen doen dat niet gewoon betekent 'iets' doen tegen de grote schuldigen, zoals diarree. En het heeft ook geen zin om gewoon de armoede aan te pakken. Er schuilt immers een donkere kant in ons menselijk hart, een kant die aangesproken moet worden vooraleer puur statistische of biologische interventies een kans tot slagen hebben. Er is maar 1 manier om de menselijke natuur (de mens in zijn doen en laten) te beinvloeden en dat is door dialoog. Dat betekent dus dat de behandeling voor diarree de dialoog is.
Zijde nog mee?
Niet dat ik er van uitga dat jullie/wij geen inzicht hebben in de problemen van het zuiden of dat ik er iemand persoonlijk en rechtstreeks verantwoordelijk voor acht (we zijn allemaal even schuldig), maar 't zet de anekdotes uit vorige berichten op deze blog wel ns in perspectief... als je even de moeite doet om erover na te denken. Hetgeen we hier meemaken in deze wereld is natuurlijk niet het gevolg van laksheid of achterlijkheid van het volk hier, net als het leven dat we in Belgie leiden niet onze eigen verdienste is. Gewoon stom toeval dat we daar geboren zijn en niet hier.
En in plaats van dat ik nogns jullie maaginhoud doe opwellen door talloze verhalen van rauwe miserie aan te halen ben ik bij deze aan het moraliseren dat het niet meer schoon is. Wat scheelt er toch met mij he? ;-) Nu, gelukkig voor jullie ben ik te weinig belezen om eindeloos door te filosoferen over dit onderwerp (wat zijn oorzaken, wat zijn gevolgen, zijn er oplossingen?). 'k Ga nog wa in de leer moeten gaan bij dirk peisek... die stopt echt maar niet, eens hij eraan begint ;-)
Om alles ns wat lichter te maken beloof ik in een volgend berichtje een beschrijving te geven van oegandese aerobic. Een mens houdt daar stramme spieren op na... je zou ons hier eens van de trappen moeten zien komen, broeha!
PS: nog foto's op www.flickr.com/photos/eva_dewaele
-
16 December 2006 - 13:57
T:
Aan de reacties te zien wou eigenlijk niemand dit verhaal gelezen hebben, maar het is een waarheid als een koe. De 'noordelijken' of 'de goeden' willen ondertussen ook geen afstand meer doen van hun verworvenheden en 'individuen' verwijten 'de grotere gehelen' van de uitbuiting en de bijgevolg persoonlijke machteloosheid (de spreekwoordelijke 'druppel' van het individu). Het is net als met het broeikaseffect, zolang 'de grotere gehelen' geen drastische maatregelen treffen, voelen zich weinig individuen geroepen tot toegevingen. Die koe blijft daar nog een tijdje alleen staan vrees ik.
Ciao ciao
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
