Reizen in Oeganda

Ben content dat ik nog geen moeite gedaan heb om het transport hier te beschrijven, want dit weekend sloeg alles tot hiertoe. 't Was wel echt avontuur en daarom ook niet zo erg dat we heel lang onderweg zijn geweest (vrijdag van 9 tot 19 en zondag van 10 tot 21u). Als je in Oeganda wil reizen dan moet je er van uitgaan dat ergens geraken al een doel op zich is (anders geraak je nogal gefrustreerd denk ik). Meestal valt er te kiezen tussen een grote passagiersbus, een 'matatu' (minibusje), een 'special hire' (gewone auto) of een vrachtwagen cabrio (echt wel het leukste; gelijk beesten vervoerd worden). De strategie om passagiers te ronselen bestaat erin iedereen aan te spreken die passeert en te vragen of hij of zij toevallig niet naar Kabale, Masaka of Kampala moet (als je hier rondloopt in Mbarara hoor je bijgevolg overal in het rond 'Masaka, Masaka, Masaka, Kampala'... en dan antwoord je steeds beleefd 'no thank you'). Het voertuig vertrekt niet vooraleer het vol zit, soms rij je nog een paar toertjes omdat 1 plaats nog niet bezet is en vaak zitten er neppassagiers in. Die moeten de indruk wekken dat het voertuig bijna vol zit zodanig dat je geneigd bent om erin te stappen (omdat hij zogezegd op vertrekken staat). De chaffeur verzekert je ook elke keer dat hij dat 'immediatly' zal vertrekken. Mispoes dus, maar eens je de prijs overeen bent gekomen en je vallies al onder een of andere zetel vastzit, zit er niet veel anders op dan te blijven zitten en je niet op te winden. Het kan gerust een uur of 2 duren vooraleer je echt vertrekt richting bestemming.
Vantweekend vooral in matatu's in overvolle toestand rondgesnord, met 25 (!) in een minibusje bijvoorbeeld... Ik zat met 6 (waarvan gelukkig 1 kind) op 1 bank (breedte normale wagen), geperst tussen de carosserie van de matatu en een vent die ik niet kende, al hotsend en botsend van west naar oost. Voor 't eerst in mijn leven had ik 't gevoel dat mijn heupen toch wat te breed waren, een vreemde ervaring. 'Gelukkig' heeft die vent die naast me zat me het tweede deel van de rit (na de ferry) op zijn schoot genomen, zat toch iets beter eerlijk gezegd. De ferry dan, tja... die moet je je voorstellen als een roestig drijvend platform volgestouwd met buskes, vrachtwagens, boda’s en mensen. Maar 't was best wel uit te houden hoor, daar op het victoriameer... met de zon in ons aangezicht ;-)

De Sese Islands zelf zijn echt de moeite om te bezoeken. Je hebt er jungle en witte stranden en er zijn bijna geen toeristen (waar wij verbleven was er echt geen enkele andere toerist). 'k Voelde me alleen op de wereld toen ik 's morgens op strand wat naar het golvende meer stond te staren (tof, toch als je weet dat het geen waar is ;-)). Onze gids in de jungle, Mr Thompson, had meer weg van een pastoor dan van een padvinder maar voor de rest viel hij wel mee (voor nen tjeef dan toch ;-)). In de namiddag wa op 't strand gelegen en filmkes gemaakt met de duitsers. Steffi en Lorena hebben een duitse tekst opgesteld die Rein en ik moesten voorlezen, en omgekeerd. 't Resultaat lijkt een beetje op een reportage van 'Vlaanderen Vakantieland'... met zon, een wit strand en het meer op de achtergrond maar de inhoud van de tekst zou wel beter passen in een reklamespot voor Ibiza of Salou. 't Is echt megagrappig, want we hebben beiden geen flauw benul van hetgeen we uitkramen. :-) Daarna nog bij ondergaande zon kano gevaren op het meer en 's avonds rond 't kampvuur gezeten op het strand. Tja, compleet verzadigd denk ik... alleen mijn lief mankeerde ik nog, maar dat zijn we al gewend ondertussen ;-(


In een volgend bericht beschrijf ik eens de 'toto ward' (afdeling pediatrie) alwaar ik nu al voor de tweede week mijn dagen slijt... Wow, ik voel jullie enthousiasme opborrelen tot hier ;-)